Headshot

'Waarom deed jij niks vanmiddag?'
Dylan schrikt als hij het meisje herkent dat bij de stem hoort. Hij stottert wat ter verontschuldiging.

'Nou ben je niet zo stoer, maar vanmiddag bij de kelderboxen was je nog echt een wannabee gangster, sukkel. Waarom liep je weg? Ben je zo'n schijterd?'
'Ik wilde er gewoon niet bij zijn. Ik ken Stevo langer dan vandaag en als-ie zo is komt er altijd gezeik van. Ik hoef zijn gezeik niet'

'Weet je dat ik bijna verkracht ben vanmiddag? Het is dat er een man kwam, anders was het helemaal fout gelopen'
'Ga weg mens. Stevo is wel dom, maar niet zo dom'

'Dat vriendje van je is levensgevaarlijk. Ik ga zeker aangifte doen en weet je wat? Jij gaat me daar bij helpen'
'Wat denk je zelf? Ik was er niet eens bij'

'Ik denk dat je wel moet, want als je mij niet helpt, dan zeg ik in mijn aangifte dat jij er bij was. En dan kun je gezellig een tijdje naar de gevangenis. Wat denk je zelf?', haar stem klinkt spottend, 'zouden ze me geloven? Kijk me es aan' Dylan kijkt schuw naar Monica. Hij laat zijn ogen langzaam afdalen van haar zwarte krullen naar haar bruine ogen. Hij ziet haar ogen zich langzaam vullen met tranen. Snikkend zegt ze:

'Ik weet het niet meneer de rechercheur, maar er was ook nog een vierde jongen. Die was het ergste...'
Ze haalt haar neus op alsof ze zwaar geëmotioneerd is, dan kijkt ze Dylan opeens strak aan. 'Nou wat denk je? Geloven ze me of niet?'
Het zweet breekt Dylan uit. In wat voor nesten heeft hij zichzelf nu weer geholpen?